Με μία παραπομπή από τον ευαγγελιστή Ματθαίο ξεκινά την φετινή Ποιμαντορική Εγκύκλιο του Πάσχα ο Μητροπολίτης Ν. Σμύρνης κ. Συμεών. Αναλυτικά:

«Και ιδού εγώ μεθ᾽ υμών ειμι πά­σας τάς ημέ­ρας έ­ως της συν­τε­λεί­ας του αιώ­νος» (Ματθ. 28,20)

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ, α­γα­πη­τοί μου α­δελ­φοί, του α­να­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου μας κα­τά τον ευ­αγ­γε­λι­στή Ματ­θαί­ο. Πα­ράλ­λη­λα, και ο α­κρο­τε­λεύ­τιος στί­χος του Ευ­αγ­γε­λί­ου του. Ο Κύ­ριος Ι­η­σούς α­πευ­θύ­νε­ται στους μα­θη­τές Του. Τους α­να­θέ­τει το έρ­γο του ευ­αγ­γε­λι­σμού των αν­θρώ­πων. Έρ­γο δύ­σκο­λο· απο­στο­λή κο­πι­ώ­δης. Και γι᾽ αυ­τό τους βε­βαι­ώ­νει : «Κι εγώ θα εί­μαι μα­ζί σας πάν­τα, ως τη συν­τέ­λεια του κό­σμου».

* * *

ΠΑΡΩΝ Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΚΥΡΙΟΣ στη ζω­ή των αγί­ων μα­θη­τών και Α­πο­στό­λων Του. Ε­κεί­νος συ­νο­δοι­πο­ρού­σε νο­ε­ρά μα­ζί τους στην κοπιώδη πο­ρεί­α τους να φέ­ρουν το ευ­αγ­γέ­λιο της σω­τη­ρί­ας «εν πάσι τοις έθνε­σι» (Ρωμ. 1,5). Ε­κεί­νος τους εν­δυ­νά­μω­νε. Ε­κεί­νος τους φώ­τι­ζε. Ε­κεί­νος ευ­λο­γού­σε τον α­γώ­να και τους κό­πους τους για την ε­ξά­πλω­ση του Ευ­αγ­γε­λί­ου.

ΠΑΡΩΝ Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΚΥΡΙΟΣ μέ­σα στην Εκκλησία Του. Εκείνος την ίδρυσε. Εκείνος την κα­θα­γί­α­σε με το τί­μιο αίμα Του. Εκείνος δια του Πνεύ­μα­τός Του την οδηγεί «εις πάσαν την αλή­θειαν» (Ιω. 16,13). Εκείνος, κά­θε φο­ρά που τελείται η θεί­α Λει­τουρ­γί­α, θυ­σι­ά­ζε­ται αναι­μά­κτως και προ­σφέ­ρε­ται «εις βρώσιν τοίς πι­στοίς». Γί­νε­ται η αθάνατη τρο­φή κά­θε πιστού που προ­σέρ­χε­ται στη θεί­α Ευχαριστία : «Λά­βε­τε φά­γε­τε τούτο εστι το σώ­μα μου» (Ματθ. 26,26).

ΠΑΡΩΝ Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΚΥΡΙΟΣ και στον κα­θέ­να μας· σε κά­θε χρι­στια­νό ξε­χω­ρι­στά. Στο όνομά Του βα­πτι­στή­κα­με. Χρι­στια­νοί ονομαστήκαμε. Εκείνον ντυ­θή­κα­με, «ένδυμα αφθαρσίας». Το χρί­σμα του Πνεύ­μα­τός Του λά­βα­με. Και τη νέ­α ζω­ή, τη δι­κή Του ζω­ή υποσχεθήκαμε να ακολουθούμε. «Αν και αποδημεί σω­μα­τι­κά», εξηγεί ένας από τους θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες μας, «για να πα­ρα­στή­σει τον εαυτό του για χά­ρη μας στον Πα­τέ­ρα, όμως δι­α­μέ­νει στους α­ξί­ους δια του Πνεύ­μα­τος και συ­νυ­πάρ­χει με τους αγί­ους δι­α­παν­τός».

Η πα­ρου­σί­α τού αναστημένου Κυ­ρί­ου στη ζω­ή μας δεν αποτελεί απλή υπόσχεσή Του. Είναι μί­α ψη­λα­φη­τή πνευ­μα­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Συνιστά εμπειρία ζωής. Χρι­στια­νός πού δεν αισθάνεται την πα­ρου­σί­α τού Χριστού δεν μπορεί να υπάρξει. Ο Χρι­στός ενοι­κεί στην καρ­διά του. Ο Χρι­στός φω­τί­ζει το νου του. Ο Χρι­στός καθοδηγεί τα βή­μα­τά του. Ο Χρι­στός είναι το Α και το Ω της υπάρξεώς του.

* * *

Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΚΥΡΙΟΣ είναι πα­ρών και στα πρό­σω­πα των άλλων. Των αδελφών μας. Των συ­ναν­θρώ­πων μας. Οι άλλοι δεν είναι ἡ κό­λα­ση, αλ­λά ο πα­ρά­δει­σός μας. Στα πρό­σω­πά τους —και μά­λι­στα στα πρό­σω­πα των «ελαχίστων» απ᾽ αυτούς— οι χρι­στια­νοί βλέ­πουμε τον ίδιο τον Χρι­στό.

Αγαπούμε τους άλλους; αγαπούμε τον Χρι­στό. Συμπονούμε τους άλλους; συμπονούμε τον Χρι­στό. Ελεούμε τους άλλους; ελεούμε τον Χρι­στό. Εκείνος μας βε­βαι­ώ­νει γι᾽ αυτό: «εφ᾽ όσον εποι­ή­σα­τε ενί τού­των των αδελ­φών μου των ελα­χί­στων, ε­μοί ε­ποί­η­σα­τε» (Ματθ. 25,40).

* * *

Πα­ρών, λοι­πόν, ο α­να­στάς Κύ­ριος στον κό­σμο. Πα­ρών στην Εκκλησία Του. Πα­ρών στη ζω­ή των χριστιανών όλων των αιώνων και όλων των εποχών. Πα­ρών και χθες και σή­με­ρα και αύριο. Πα­ρών μέ­χρι τη συν­τέ­λεια του κό­σμου.

Η πα­ρου­σί­α του αναστημένου Ιησού, αδελφοί μου, θα πρέ­πει να γε­μί­ζει τις καρ­δι­ές μας α­πό θάρ­ρος, χα­ρά και ελ­πί­δα. Εκείνος εν τέ­λει είναι ο Κύ­ριος του κό­σμου και της ιστορίας. Γι᾽ αυτό και δεν πρέ­πει να μας αποθαρρύνουν οι όποιες με­τα­βο­λές του κό­σμου και των ανθρωπίνων πραγ­μά­των. Εκείνος έχει τη δύ­να­μη ­όταν θε­λή­σει, όπως άλλοτε στη φουρ­του­νι­α­σμέ­νη θά­λασ­σα της Τι­βε­ριά­δας, να προ­στά­ξει την αφρισμένη θά­λασ­σα του πα­ρόν­τος βί­ου «σι­ώ­πα, πε­φί­μω­σο» —σώ­πα­σε, φι­μώ­σου! (Μάρκ. 4,39).

* * *

Α­δελ­φοί μου αγαπητοί,

 ΠΑΣΧΑ, Πά­σχα Κυ­ρί­ου σή­με­ρα. Η έν­δο­ξη Α­νά­στα­ση του Χρι­στού μας που εορτάζουμε βε­βαι­ώ­νει όλους μας για την πα­ρου­σί­α του αναστημένου Κυ­ρί­ου. «Καί ιδού εγώ μεθ᾽ υμών ειμι»! Ο λυ­τρω­τής Ιησούς αναστημένος εκ νεκρών είναι κον­τά μας. Πα­ρα­μέ­νει μα­ζί μας. Και θα πα­ρα­μέ­νει μέ­χρι το τέ­λος του κό­σμου. Πη­γή χαράς, πη­γή ελ­πί­δας, πη­γή ακένωτης ζωής και σω­τη­ρί­ας.

Χρέ­ος μας ως χριστιανών να ζούμε και να χαι­ρό­μα­στε την πα­ρου­σί­α του Χριστού μας. Και για την πα­ρου­σί­α Του αυτή να βε­βαι­ώ­νου­με και τους άλ­λους. Κά­θε αδελ­φό μας χρι­στια­νό που αμ­φι­βάλ­λει και κλο­νί­ζε­ται. Κά­θε άν­θρω­πο κα­λής θε­λή­σε­ως. Να τους βε­βαι­ώ­νου­με πρω­τί­στως με τη συ­νε­πή χρι­στι­α­νι­κή ζω­ή μας και τα θε­ο­φι­λή μας έρ­γα.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

Με θερ­μές α­να­στά­σι­μες ευ­χές

Ο Ε­πί­σκο­πός σας

† Ο ΝΕ­ΑΣ ΣΜΥΡ­ΝΗΣ ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ