Ο Κύ­ριός μας Ι­η­σούς Χρι­στός ε­πί του Σταυ­ρού! Tον α­τε­νί­ζου­με με συντριβή, Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή σή­με­ρα. Προ­σκυ­νού­με ευ­λα­βι­κά τον Σταυ­ρό Του. Α­σπα­ζό­μα­στε με κα­τά­νυ­ξη τα μα­τω­μέ­να πό­δια Του. Και ψελ­λί­ζου­με με κα­τά­νυ­ξη μα­ζί με τον ι­ε­ρό ποι­η­τή: «Εσταυ­ρώ­θης δι᾽ εμέ.­.­.­». Ι­η­σού μου, σταυ­ρώ­θη­κες για μέ­να!­.­..

Ο Κύ­ριος Ι­η­σούς, α­γα­πη­τοί α­δελ­φοί, σταυ­ρώ­θη­κε «δι᾽ η­μάς τους αν­θρώ­πους και δια την η­με­τέ­ραν σω­τη­ρί­αν», ό­πως ο­μο­λο­γού­με στο Σύμ­βο­λο της πί­στε­ώς μας. Το α­πο­λυ­τρω­τι­κό Του έρ­γο εί­ναι παγ­κό­σμιο, πα­ναν­θρώ­πι­νο. «Πάν­τας αν­θρώ­πους θέ­λει σω­θή­ναι και εις ε­πί­γνω­σιν α­λη­θεί­ας ελ­θείν» (Α’ Τιμ. 2,4).

Ό­λοι οι άν­θρω­ποι —«πας ο πι­στεύ­ων εις αυ­τόν» (Ι­ω. 3,15)— γί­νον­ται δέ­κτες της α­γά­πης Του και κοι­νω­νοί της θεί­ας ζω­ής Του. Μέ­σα στην Εκ­κλη­σί­α που Ε­κεί­νος ί­δρυ­σε. Μέ­σα στην Εκ­κλη­σί­α που εί­ναι το σώ­μα Του. Μέ­σα στην Εκ­κλη­σί­α που εί­ναι η κι­βω­τός της σω­τη­ρί­ας. Μέ­σα στην Εκ­κλη­σί­α που εί­ναι η με­γά­λη οι­κο­γέ­νεια των παι­δι­ών του Θε­ού.

«Εσταυ­ρώ­θης δι᾽ εμέ.­.­.­». Ο Ι­η­σούς σταυ­ρώ­θη­κε για μέ­να, για σένα, για όλους μας. Α­πό τον Σταυ­ρό Του πη­γά­ζει η ά­φε­ση των α­μαρ­τι­ών του κα­θε­νός μας. Α­πό την τρυ­πη­μέ­νη πλευ­ρά Του α­να­βλύ­ζουν οι κρου­νοί της ζω­ής, που ζω­ο­ποι­ούν «πάν­τα άν­θρω­πον έρ­χό­με­νον εις τον κό­σμον».      

* * *

Ανάμεσα στον Ιησού και τον καθένα μας, α­δελ­φοί μου, υ­φί­στα­ται μι­α σχέ­ση, έ­νας ζων­τα­νός και α­δι­άρ­ρη­κτος δε­σμός. Πρό­σω­πο Ε­κεί­νος, πρό­σω­πα κι εμείς, γι’ αυ­τό και α­νά­με­σά μας γεν­νι­έ­ται μια προ­σω­πι­κή σχέ­ση. Εί­ναι ο φί­λος μας, ο α­δελ­φός μας· είναι ο λυτρωτής μας. Τον α­γα­πά­με με ό­λη μας την καρ­διά. Τον υ­πα­κού­ο­με με ό­λη τη δύ­να­μη της θε­λή­σε­ώς μας. Α­κο­λου­θού­με με αυ­τα­πάρ­νη­ση το Ευ­αγ­γέ­λιό Του. Ε­πι­κα­λού­μα­στε με πό­θο το γλυ­κύ ό­νο­μά Του.

Ο εσταυρωμένος Ιησούς μάς βε­βαι­ώ­νει ό­τι θα εί­ναι μα­ζί μας μέ­χρι τη συν­τέ­λεια των αι­ώ­νων (Ματθ. 28,20). Μα­ζί μου, μα­ζί σας, μα­ζί με τον κα­θέ­να μας. Και το ε­ρώ­τη­μα που γεν­νι­έ­ται εί­ναι, πό­σο βα­θιά αι­σθα­νό­μα­στε την πα­ρου­σί­α του Κυ­ρί­ου στην καρ­διά μας και στη ζωή μας.

Ο Ι­η­σούς εί­ναι πα­ρών, δί­πλα μας κά­θε ώ­ρα και κά­θε στιγ­μή. Αρ­κεί να το θέ­λου­με. Να το ε­πι­δι­ώ­κου­με. Να εκ­ζη­τού­με θερ­μά την πα­ρου­σία Του: «έρχου, Κύριε Ιησού» (Αποκ. 22,21).

Η πα­ρου­σί­α του Ι­η­σού γλυ­καί­νει τον χρό­νο μας. Γε­μί­ζει με την πα­ρου­σί­α Του τις ώ­ρες μας. Α­πο­μα­κρύ­νει το θα­να­τε­ρό αί­σθη­μα της μο­να­ξιάς. Μας κρα­τά ειρηνικούς και νη­φά­λιους μπρο­στά σε ο­ποι­αδή­πο­τε αν­τι­ξο­ό­τη­τα της ζω­ής. Μας ο­πλί­ζει με θάρ­ρος μπρο­στά σε κά­θε κίν­δυ­νο. Και α­τε­νί­ζον­τας στον Σταυ­ρό Του αν­τλού­με υ­πο­μο­νή και ελ­πί­δα.

Ό­λοι οι Ά­γιοι της πί­στε­ώς μας έ­ζη­σαν και α­γω­νί­στη­καν συν­δε­δε­μέ­νοι με τον Ι­η­σού Χρι­στό, προ­ση­λω­μέ­νοι α­τα­λάν­τευ­τα στό υ­πε­ρού­σιο πρό­σω­πό Του. Η καρ­διά τους πλημ­μύ­ρι­ζε α­πό α­γά­πη —έ­ρω­τα α­λη­θι­νό— γι’ Αυ­τόν. Η αί­σθη­ση της πα­ρου­σί­ας Του τους γέ­μι­ζε χα­ρά, ελ­πί­δα και δύ­να­μη. Έ­τσι μπο­ρού­σαν να υ­περ­νι­κούν τους διαφόρους πειρασμούς και να παραμένουν ακλόνητοι ακόμη και μπροστά στο μαρτύριο. 

* * *

Προ­σφι­λέ­στα­τοι α­δελ­φοί μου,

Κα­θώς και σεις κι ε­γώ, ο κα­θέ­νας μας, στε­κό­μα­στε αυ­τή τήν ι­ε­ρή ώ­ρα κά­τω α­πό τον Σταυ­ρό του Κυ­ρί­ου μας· κα­θώς Τον α­τε­νί­ζου­με με κα­τά­νυ­ξη· κα­θώς σκύ­βου­με και α­σπα­ζό­μα­στε ευ­λα­βι­κά τα ά­χραν­τα πό­δια Του, ας ο­μο­λο­γή­σου­με: «Ε­σταυ­ρώ­θης δι᾽ εμέ.­.­.­».

Ι­η­σού μου, σταυ­ρώ­θη­κες για μέ­να!

Ι­η­σού μου, αύ­ξη­σε την α­γά­πη μου για Σέ­να.

Ι­η­σού μου, γί­νε ο έ­νοι­κος της καρ­διάς μου και ο α­χώ­ρι­στος συνοδοιπόρος της ζωής μου.

Ιησού μου, δίνε μου δύναμη να βαδίζω στ’ αχνάρια σου και να ακολουθώ με αυταπάρνηση το Ευαγγέλιό Σου.

Με την α­γά­πη του εσταυρωμένου Κυρίου μας

ο Ε­πί­σκο­πός σας

† Ο Νέας Σμύρνης ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ