Η ποιητική συλλογή του Γ. Δροσίνη Αμάραντα κυκλοφόρησε το 1890 από τον εκδότη Γεώργιο Κοσδόνη και ανήκει στην πρώτη ποιητική του περίοδο που συμπληρώνει εκφραστικά τα Ειδύλλια (1884) και ολοκληρώνεται με τη Γαλήνη (1902), όπου το λυρικό στοιχείο συνυφαίνεται περίτεχνα με το επικό.

Ο ποιητής αναζητάει με αγωνία την Ευτυχία σ’ ένα κόσμο αντιθετικό στο σύντομο ποίημα Ευτυχία:
«Την ευτυχία πάντα προσμένω
Όλος λαχτάρα και καρδιοχτύπι
Σα να’ ναι κάτι καλό χαμένο.
Που τάχα πρώτα και τώρα λείπει.»

Επιπλέον, ο Γ. Δροσίνης στα ποιήματά του εξυμνεί τον φανταστικό κόσμο του παραμυθιού με τη μαγική δύναμη του ονείρου και του θαύματος , του εξωπραγματικού και του υπερφυσικού. Στο ποίημα του « Το άγαλμα» μάλιστα αναφέρεται στη μαρμαρωμένη ζωή στο έργο της γλυπτικής.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο ποιητής αδιαφορεί για ότι του προσφέρει η Τύχη, γιατί του στερεί την ελπίδα και την επιθυμία κάνοντας τη ζωή του ανέλπιδη και μαύρη. Η ενότητα Αγάπη περιλαμβάνει 19 πολύστροφα ποιήματα , σε διαφορετικά μέτρα, αφιερωμένα όλα στη δύναμη της αγάπης που έχει εξυμνηθεί ποικιλοτρόπως.

«Αγάπες ψεύτικες, χαμένες,
Από καλά, φευγάτα χρόνια,
Στα βάθη της καρδιάς θαμμένες,
Η φλόγα του καϋμού σας λιώνει,
Σας σμίγει και γεννά μια μόνη
Μια αγάπη αληθινή και αιώνια.»

Ο Γ. Δροσίνης στο ποίημα του «Χώμα Ελληνικόν» εκφράζει την υπερβολική πατριδολατρία του ποιητή που ζει έντονα το δράμα του ξενιτεμένου. Αυτό το ποίημα αποτελεί έναν ύμνο στην Ελλάδα , στις φυσικές της καλλονές, την εθνική της ιστορία, τις ηθικές της αξίες και τον πολιτισμό της. Έτσι , ο μετανάστης ενόψει της οδυνηρής αποδημίας του επιλέγει το χώμα, το υλικό στοιχείο της ζωής. Μαζί με την ελιά, σύμβολο ειρήνης, αναφέρει και τη δάφνη, σύμβολο δόξας, για τους θρησκευτικούς και εθνικούς εορτασμούς , όλα με ένα επίθετο προσδιοριστικό της ιδιότητας και της λειτουργίας τους καθώς και τη σύνδεσή τους με την Αρχαία Ελλάδα. Όλα εμπνέουν στον ποιητή και στον κάθε ξενιτεμένο Έλληνα αισθήματα φιλοπατρίας, εθνικής υπερηφάνειας, ενθάρρυνσης και ευφροσύνης για το ιερό χώμα της πατρίδας τους και τους υπενθυμίζει τους ενδοξότερους αγώνες των Ελλήνων για την ελευθερία και τη διάδοση του πολιτισμού.

Συμπερασματικά, ο Γεώργιος Δροσίνης επιχειρεί να εκφράσει προσωπικά βιώματα αλλά και συναισθηματικές καταστάσεις που θα αποτυπώσει αργότερα και στις αυτοβιογραφικές του αναμνήσεις Σκόρπια Φύλλα της Ζωής μου. Ο Δροσίνης εκδηλώνει τη φυσιολατρική του διάθεση, εμπλουτισμένη με την πατριδολατρία και τη λεπτή παρατηρητικότητα.

Κείμενο – Επιμέλεια:
Ευφροσύνη Λούζη