ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ»
ΣΕΙΡΑ ΑΥΤΟΤΕΛΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ – ΑΡΙΘΜΟΣ 76

---

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΓΓ. ΣΤΕΦΟΣ
Γεωργίου Δροσίνη «Σπίθες στη Στάχτη»
Άτιτλα Λυρικά Τετράστιχα με Ποικίλη Θεματική

«Χαρά σ’ εκείνος, που νικά
Με την Αγάπη μόνον
Των τόπων την απόσταση,
Το πέρασμα των χρόνων.»

Η ποιητική συλλογή με τον ερεθιστικό τίτλο Σπίθες στη στάχτη εκδόθηκε το 1940 σε προχωρημένη ηλικία και μαζί με τη συλλογή Είπε, ανήκει στα τελευταία συνθέματα του Δροσίνη.

Η συλλογή αποτελείται από 427 άτιτλα τετράστιχα, ξεχωριστά μεταξύ τους , που καταχωρούνται με αλφαβητική σειρά, ανεξαρτήτως περιεχομένου και έχουν τη μορφή γνωμικών ή επιγραμμάτων. Τα θέματα είναι ποικίλα και αναφέρονται εμμέσως πλην σαφώς , στη συναισθηματική κατάσταση του ποιητή: Αγάπη, Έρωτας, Δύναμη Όρκου, Ψεύδος, Χωρισμός, Μουσική & Τέχνη, Οράματα, Φιλοσοφικές Σκέψεις & Ηθικοί Προβληματισμοί με Νοσταλγικές και Βιωματικές Εμπειρίες από τα νεανικά του χρόνια.

«Την Ευτυχία, κι αν εύρωμε,
Ποτέ δεν είν’ ακέρια:
Σαν Αφροδίτης άγαλμα
Κομμένα έχει τα χέρια.»

Ένας μεγάλος αριθμός τετραστίχων αναφέρεται στην αρχαία ελληνική γραμματεία: μυθολογία, θεοί, θεές, ήρωες και ηρωίδες, ομηρική, λυρική και δραματική ποίηση καθώς και σε σημαντικά πρόσωπα της ελληνικής ιστορίας αλλά και της ευρωπαϊκής.

Μια πολυδιάστατη θεματική, η οποία εναρμονιζόμενη και με τις λαϊκές παραδόσεις και τα τραγούδια του λαού, εκφράζει τέλεια την επιστημοσύνη του Δροσίνη, απόρροια των φιλολογικών του σπουδών και της ευρύτερης γλωσσομάθειάς του.

Αξιοπρόσεχτες είναι οι αναφορές του Δροσίνη σε επικούς, τραγικούς, κωμικούς και λυρικούς ποιητές της Αρχαιότητας, αρχής γενομένης από τον Θείον Όμηρο του οποίου αρνείται την τυφλότητά του:

«Τυφλό! Όμηρε, που έχεις στο φως
Τον Ήλιο αδελφό σου,
Σε είπαν όσοι τυφλώθηκαν
Απ’ το πολύ το φως σου.»

Ολοκληρώνοντας, η τελευταία ποιητική συλλογή του Δροσίνη με την πολυδιάστατη θεματική της, υποδεικνύει το εύρος της εκπληκτικής του επιστημοσύνης, απόρροια και των φιλολογικών του σπουδών, η οποία εξακτινώνεται  σε όλους τους γνωστικούς τομείς. Ένα μυθολογικό και ιστορικό υπόστρωμα, εμφανές σε όλες τις ποιητικές του συλλογές, ερειδόμενο και στις λαϊκές παραδόσεις που εναρμονίζεται τέλεια τόσο με τη γνώση της βυζαντινής γραμματείας και φιλολογίας όσο και της νεοελληνικής ιστορίας, τρεις πυλώνες που οικοδομούν περίτεχνα την ποίησή του αλλά και την πεζογραφία. Ένα έργο ζωντανό και  αληθινό, εμπνευσμένο από τη ζωή του , που αγαπήθηκε από το πανελλήνιο, διδάχθηκε αρκετό καιρό στη Μέση Εκπαίδευση και εξακολουθεί να διδάσκεται , έστω και μερικώς και μεταφράσθηκε σε πολλές ξένες γλώσσες.»

Κείμενο:
Ευφροσύνη Λούζη