Το απόγευμα μιας όμορφης μέρας ξεκίνησε για μένα μ’ έναν άσχημο πονόδοντο που μ’ έστειλε στον οδοντίατρο, σφήνα ανάμεσα στα ραντεβού του στα καλά καθούμενα… Θα μου πείτε τι σας αφορά τώρα εσάς ο δικός μου ο πονόδοντος! Κι όμως….

Πήρα τ’ αυτοκίνητο κι οδήγησα γρήγορα μέχρι τη γειτονιά του γιατρού, κάπου κοντά στην Αιγαίου όπου μαζί με τον πονόδοντο απέκτησα και πονοκέφαλο. Θέση πάρκινγκ πουθενά!!!!! Άρχισα να κάνω βόλτες γύρω γύρω, λίγο πιο μακριά, λίγο πιο κοντά και πάλι πίσω. Δεξιά κι αριστερά, ολόκληρα τετράγωνα κατειλημμένα από μεγάλα μπλοκ πολυκατοικιών, πάρκινγκ, πάρκινγκ, πάρκινγκ, απαγορεύεται η στάθμευση. ! Απελπίστηκα. Ο πονόδοντος με πίεζε, η ώρα με πίεζε, ο γιατρός θα έφευγε. Πού στο διάβολο να παρκάρω. Μέχρι που τ’ αποφάσισα. Μπροστά σε μια απ’ αυτές τις πολυκατοικίες παρκάρισα εκεί που φανταζόμουν ότι δεν θα ενοχλούσα πολύ ανάμεσα στις δύο πόρτες εισόδου εξόδου του πάρκινγκ. Ευτυχώς ο γιατρός με περίμενε και το πρόβλημά μου λύθηκε προς το παρόν. Μαζεύοντας τα κομμάτια μου και με το κεφάλι καζάνι γύρισα να πάρω τ’ αυτοκίνητο και ω, του θαύματος, στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας ένας κύριος κρεμόταν πάνω απ’ τ’ αυτοκίνητό μου και μ’ αγριοκοίταζε.

• Ώστε εσύ είσαι κυρία μου που μας έκλεισες το πάρκινγκ. Πρέπει να ντρέπεσαι.
• Ποιο πάρκινγκ, χριστιανέ μου. Ανάμεσα σε δυο πόρτες παρκάρισα.
• Όχι, εκεί που είσαι εμποδίζεις. Απαγορεύεται.

Και τότε το μάτι μου γύρισε ανάποδα.

• Δε μου λες ρε φίλε, πληρώνεις φόρους για τ’ αυτοκίνητό σου.
• Τί σχέση έχει αυτό;
• Τους ίδιους φόρους πληρώνω κι εγώ. Ο δρόμος δεν είναι δικός σου κι έχω κι εγώ δικαίωμα να παρκάρω. Δεν μπορεί να έχει η πολυκατοικία η δική σου και όλων των άλλων τριάντα και πενήντα μέτρα μέτωπο στο δρόμο πάρκινγκ. Είναι δικός σου ο δρόμος; Όχι για να ξέρω.
• Α! Αντί να ζητήσεις συγγνώμη είσαι και αναιδέστατη.

     –   Αυτό έλειπε να σου ζητήσω και συγγνώμη. Τρέχω με πονόδοντο να πάω στο γιατρό και δεν βρίσκω πουθενά πάρκινγκ  εξαιτίας όλων των εξυπνάκηδων εργολάβων που έχουν δεσμεύσει τους δρόμους σ’ όλη την έκτασή τους. Εσύ έχεις το δικαίωμα να μπαίνεις και να βγαίνεις ανεμπόδιστα ό,τι ώρα θέλεις, αποκλείοντας το δικό μου δικαίωμα να παρκάρω στο δρόμο. Αυτό που κάνεις τώρα ξέρεις πώς λέγεται , φίλε μου; Κατάχρηση δικαιώματος.

      – Είσαι τρελή.

      – Όχι, δικηγόρος είμαι και γι’ αυτό ξέρω ότι η έννοια της δικαιοσύνης είναι πιο πλατιά υπαγορεύοντας να μην υπάρχουν ανισότητες και εξαιρέσεις. Πρέπει να νομοθετηθεί επιτέλους ένα όριο για τα ανοίγματα του πάρκινγκ των πολυκατοικιών. Δεν είναι δίκαιο να καταλαμβάνουν για την ευκολία τους όλο το δρόμο σ’ όλο το εύρος τους. Να υπάρχει ένα όριο τριών μέτρων για την είσοδο και έξοδο των οχημάτων. Νισάφι πια!!!