Προς
τον Ι­ε­ρό Κλή­ρο
και τους ευ­σε­βείς Χρι­στια­νούς
της Ι­ε­ράς Μη­τρο­πό­λε­ώς μας

 «Α­να­στά­σε­ως η­μέ­ρα» η πα­νευ­φρό­συ­νη ε­ορ­τή του Πά­σχα, α­γα­πη­τοί μου α­δελ­φοί. Με τις δύ­ο αυ­τές λέ­ξεις αρ­χί­ζει μί­α α­πό τις ω­ραι­ό­τε­ρες ο­μι­λί­ες του ο ά­γιος Γρη­γό­ριος ο Θε­ο­λό­γος. Και με τις δύ­ο αυ­τές λέ­ξεις που δα­νεί­ζε­ται α­πό τον ά­γιο Γρη­γό­ριο, ο με­γά­λος με­λω­δός της Εκ­κλη­σί­ας μας, ο ά­γιος Ι­ω­άν­νης ο Δα­μα­σκη­νός, αρ­χί­ζει τον θε­σπέ­σιο Κα­νό­να του στο ά­γιο Πά­σχα.

Η Α­νά­στα­ση του Κυ­ρί­ου μας εί­ναι το αρ­ρα­γές θε­μέ­λιο της πί­στε­ώς μας. Εί­ναι η πη­γή της σω­τη­ρί­ας μας. Εί­ναι η άγ­κυ­ρα, «η α­σφα­λής και βε­βαί­α» των πι­στών (Ε­φεσ. 6,19).  Εί­ναι το Α και το Ω του α­πο­στο­λι­κού κη­ρύγ­μα­τος, αλ­λά και ο­λό­κλη­ρης της Εκ­κλη­σί­ας δι­α­μέ­σου των αι­ώ­νων. Γι᾽ αυ­τό και ο α­πό­στο­λος Παύ­λος, γρά­φον­τας προς τους χρι­στια­νούς της Κο­ρίν­θου, υ­πο­γραμ­μί­ζει με έμ­φα­ση: Αν ο Χρι­στός δεν έ­χει α­να­στη­θεί, τό­τε εί­ναι χω­ρίς νό­η­μα το κή­ρυγ­μά μας. Και η πί­στη σας εί­ναι χω­ρίς νό­η­μα και δεν έ­χει κα­μιά α­ξί­α (Α’ Κορ. 15, 14,17).

* * *

«Α­να­στά­σε­ως η­μέ­ρα» η ση­με­ρι­νή ε­ορ­τή, α­δελ­φοί· το ά­γιο Πά­σχα που ε­ορ­τά­ζου­με κά­θε χρό­νο.

«Α­να­στά­σε­ως η­μέ­ρα» εί­ναι και κά­θε Κυ­ρια­κή του έ­τους, για­τί η η­μέ­ρα της Κυ­ρια­κής εί­ναι α­φι­ε­ρω­μέ­νη στον α­να­στάν­τα Κύ­ριό μας. Ε­κεί­νον, τον α­να­στη­μέ­νο Ι­η­σού, προ­σκυ­νού­με και την εκ νε­κρών α­νά­στα­σή Του «υ­μνού­μεν και δο­ξά­ζο­μεν».

«Α­να­στά­σε­ως η­μέ­ρα» εί­ναι και ο­ποι­α­δή­πο­τε άλ­λη η­μέ­ρα του χρό­νου κα­τά την ο­ποί­α τε­λού­με τη θεί­α Λει­τουρ­γί­α. Πά­σχα εί­ναι κά­θε θεί­α Λει­τουρ­γί­α. Ι­ε­ρουρ­γών­τας το μυ­στή­ριο της θεί­ας Ευ­χα­ρι­στί­ας, ο­μο­λο­γού­με πί­στη στην Α­νά­στα­ση και προ­σκυ­νού­με τον Α­να­στάν­τα.

«Α­να­στά­σε­ως η­μέ­ρα», ε­πί­σης, εί­ναι και για τον κα­θέ­να μας κά­θε φο­ρά που με­τέ­χου­με στη θεί­α Ευ­χα­ρι­στί­α. Τρώ­γου­με το σώ­μα και πί­νου­με το αί­μα του α­να­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου μας και λαμ­βά­νου­με μέ­σα μας το σπέρ­μα της α­να­στά­σε­ως.

* * *

 ● Η η­μέ­ρα της Α­να­στά­σε­ως, η με­γά­λη ση­με­ρι­νή μας ε­ορ­τή, προ­σφι­λείς α­δελ­φοί, εί­ναι η­μέ­ρα χα­ράς. Α­λη­θι­νής χα­ράς που πλημ­μυ­ρί­ζει τις καρ­δι­ές μας και συγ­κλο­νί­ζει τις υ­πάρ­ξεις μας. Αυ­τό εν­νο­εί ο ι­ε­ρός Δα­μα­σκη­νός με την προ­τρο­πή του «λαμ­πρυν­θώ­μεν λα­οί». Να σκιρ­τή­σουν α­πό χα­ρά οι καρ­δι­ές μας. Να λάμ­ψουν τα πρό­σω­πά μας. Να με­τα­δώ­σου­με αυ­τή την α­να­στά­σι­μη χα­ρά παν­τού και προς ό­λους. Ο χαι­ρε­τι­σμός που α­πηύ­θυ­νε ο ά­γιος Σε­ρα­φείμ του Σά­ρωφ σε κά­θε ε­πι­σκέ­πτη του ή­ταν «Χρι­στός α­νέ­στη, χα­ρά μου!».

 ● Η η­μέ­ρα της Α­να­στά­σε­ως εί­ναι η­μέ­ρα α­γά­πης. Η α­γά­πη του Χρι­στού μας θρι­αμ­βεύ­ει πά­νω στον Σταυ­ρό και πη­γά­ζει α­πό τον ζω­ο­δό­χο τά­φο Του. Εκ­χύ­νε­ται αι­ω­νί­ως και πλη­ροί τα σύμ­παν­τα. Γι᾽ αυ­τό και οι πι­στοί πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, σή­με­ρα το Πά­σχα, αι­σθα­νό­μα­στε το χρέ­ος του «α­γα­πή­σω­μεν αλ­λή­λους». Ο Κύ­ριος Ι­η­σούς μας α­γά­πη­σε. Και α­πό ά­πει­ρη α­γά­πη α­νέ­βη­κε πά­νω στο ξύ­λο του σταυ­ρού. Ό­πως, λοι­πόν, Ε­κεί­νος μας α­γά­πη­σε, κι ε­μείς ο­φεί­λου­με να α­γα­πά­με ο έ­νας τον άλ­λον (Ι­ω. 13,34). Α­σφα­λώς ό­χι με τα λό­για, αλ­λά με τα έρ­γα μας. Και σε τέ­τοι­ο βαθ­μό, που α­γα­πού­με τον ί­διο τον ε­αυ­τό μας —«ως σε­αυ­τόν» (Ματθ. 19,19).

        ● Η η­μέ­ρα της Α­να­στά­σε­ως εί­ναι και η­μέ­ρα της συγ­χώ­ρη­σης και της συγ­γνώ­μης. Α­πό τον ζω­ο­δό­χο τά­φο του Κυ­ρί­ου μας α­νέ­τει­λε η συγ­γνώ­μη. Ε­κεί­νος ήρ­θε στον κό­σμο, σταυ­ρώ­θη­κε και α­να­στή­θη­κε, ό­πως γρά­φει ο ευ­αγ­γε­λι­στής Ι­ω­άν­νης, «για να πά­ρει α­πό πά­νω μας τις α­μαρ­τί­ες μας» (Α’ Ι­ω. 3,5). Αν, λοι­πόν, Ε­κεί­νος μας συγ­χω­ρεί και ε­ξα­λεί­φει τις α­μαρ­τί­ες μας, κι ε­μείς χρε­ω­στού­με να συγ­χω­ρού­με τους άλ­λους. «Συγ­χω­ρή­σω­μεν πάν­τα τη Α­να­στά­σει!»

 Προ­σβλέ­που­με στο μέ­γα έ­λε­ος του Θε­ού. Πα­ρα­κα­λού­με για τη συγ­χώ­ρη­ση των α­μαρ­τι­ών μας, υ­πό την α­πα­ρά­βα­τη προ­ϋ­πό­θε­ση ό­μως ό­τι κι ε­μείς συγ­χω­ρού­με τους α­δελ­φούς μας. Και η α­να­στά­σι­μη χα­ρά έρ­χε­ται να σκη­νώ­σει στην καρ­διά μας, ό­ταν αυ­τή εί­ναι ε­λεύ­θε­ρη και α­παλ­λαγ­μέ­νη α­πό τη μνη­σι­κα­κί­α και την εμ­πά­θεια. Ό­ταν ει­λι­κρι­νά συγ­χω­ρού­με τους άλ­λους που εν­δε­χο­μέ­νως μας έ­βλα­ψαν και μας α­δί­κη­σαν.      

* * *

            Α­γα­πη­τοί μου α­δελ­φοί,

 Ε­ορ­τά­ζου­με το ά­γιο Πά­σχα του Κυ­ρί­ου μας! «Α­να­στά­σε­ως η­μέ­ρα» η ση­με­ρι­νή. Η­μέ­ρα χα­ράς, α­γά­πης και συγ­γνώ­μης.

Συ­ναγ­μέ­νοι σή­με­ρα στις εκ­κλη­σί­ες μας λα­τρεύ­ου­με τον α­να­στη­μέ­νο Κύ­ριό μας.

Κοι­νω­νού­με το σώ­μα και το αί­μα Του.

Και α­να­στη­μέ­νοι στο φρό­νη­μα και στη ζω­ή, κα­τα­θέ­του­με παν­τού και πάν­το­τε τη μαρ­τυ­ρί­α της Α­να­στά­σε­ώς Του.

Ω­στό­σο, με πό­νο βλέ­που­με να συ­νε­χί­ζε­ται ε­δώ και δύ­ο χρό­νια ο πό­λε­μος με­τα­ξύ Ρω­σί­ας και Ου­κρα­νί­ας, δύ­ο ο­μο­δό­ξων λα­ών στην πί­στη και με κοι­νές πο­λι­τι­στι­κές ρί­ζες. Πη­γή θλί­ψης και α­νη­συ­χί­ας, ε­πί­σης, και τα ό­σα συμ­βαί­νουν στη Γά­ζα· ο δι­ωγ­μός ε­νός ο­λό­κλη­ρου λα­ού, το αί­μα που ά­δι­κα χύ­νε­ται, η α­πει­λή της πεί­νας για τον ά­μα­χο πλη­θυ­σμό. Ευ­χή και προ­σευ­χή μας ο α­να­στάς Κύ­ριος να φέ­ρει την κα­ταλ­λα­γή και την ει­ρή­νη. 

Χρι­στός α­νέ­στη, α­δελ­φοί!
Και ό­λοι μα­ζί αν­τι­φω­νού­με:
Α­λη­θώς α­νέ­στη ο Κύ­ριος!

Με θερ­μές α­να­στά­σι­μες ευ­χές
ο Ε­πί­σκο­πός σας
† Ο Νέ­ας Σμύρ­νης ΣΥΜΕΩΝ